Do perfekcji

Latronico otwarcie nazywa „Do perfekcji” hołdem dla „Rzeczy”. Łatwo się na takim hołdzie przejechać. Umieszczanie starej historii w nowych dekoracjach, choć efektowne, często okazuje się płytkie. Włoskiemu pisarzowi udaje się uniknąć tej pułapki, bo Pereca nie tyle przepisuje, ile updatuje.

Latronico pokazuje, jak po latach „rozszerzania pola walki”, o której pisał Houellebecq, wszystkie, nawet najprywatniejsze elementy naszych egzystencji zostały wplecione w plan permanentnej optymizacji. Stały się częścią lifestyle’u, który należy demonstrować na zewnątrz jako doskonale wykuratorowany obraz nas samych, stworzony na potrzeby widzów spektaklu, który odgrywamy w mediach społecznościowych.

Jakkolwiek wydawać by się mogło, że żyjemy w czasie miałkości i niemożliwości zaangażowania, Latronico udowadnia, że można wciąż pisać politycznie zaangażowane, zjadliwe powieści i to wcale nie pisząc o polityce wprost.

„Do perfekcji” jest dowodem na to, że jeśli chcemy się powiedzieć coś istotnego, nie potrzebujemy w tym celu wielu słów. Wystarczy nie używać tych zbędnych. To w zasadzie recepta na opowieść, która z nami zostaje - coś znaczy. Gorąco polecam.

Można się w tym przejrzeć, można się z tym zidentyfikować, można stwierdzić: „znam takich ludzi”, „znam ten sposób życia”, „marzę o takim sposobie życia”. […] Ta książka wydaje mi się być reportażem, tak niedaleko jest odsunięta od rzeczywistości w jakiej funkcjonujemy.

Latronico bardzo sprawnie kreśli portret pokolenia Y, opisując jego codzienność, problemy i wyzwania, w szczególności zaś – towarzyszące mu nieustannie uczucie pustki i niespełnienia.

Dlatego to, czym się zajmuje autor, to dla mnie tak naprawdę antropologia kultury. I coś więcej niż opowieść o bardzo określonej grupie w określonym czasie i miejscu. Bo to jest kultura, w której w mniejszym czy większym stopniu wszyscy dziś uczestniczymy, a Latronico znalazł bardzo dobry sposób, żeby nam to pokazać.

Latronico dokonał narracyjnego eksperymentu, który wyszedł mu doskonale.

Latronico zdaje się traktować przedstawianą parę z przymrużeniem oka, bez sentymentalizmu, ale też z pewną sympatią. Widzi naiwność w ich poszukiwaniach autentyzmu na lizbońskich przedmieściach czy sycylijskiej prowincji, ale też daje im – niczym dobra wróżka – szansę. Obiecuje, że czas przyszły może przynieść upragnioną perfekcję. Choćby tylko przez chwilę. Choćby tylko w instagramowych relacjach.

Latronico robi w tej powieści coś naprawdę ciekawego - portretuje stereotypowy „berliński” związek z delikatnością, acz bez upiększeń. Konkretnie, perfekcyjnie, ale w pastelowych barwach. Bez ironii, ale też nie całkiem na poważnie. Z socjologicznym zacięciem, ale też bez ambicji co do wniosków podsuwanych czytelnikom. To też w jakiś sposób oda do Berlina, a raczej fantazji, z której wyobrażenie o tym mieście zostało utkane. Książka ponadczasowa i w swojej prostocie wybitna.

Gorzko o marzeniach i rozczarowaniach współczesnych 30-latków.

„Do perfekcji” to jedna z najlepszych, najbardziej oryginalnych książek, jakie czytałem w tym roku. Bardzo polecam!

Latronico dokonał narracyjnego eksperymentu, który wyszedł mu doskonale.

Vincenzo Latronico [...] stworzył bohaterów, z którymi utożsami się niejeden trzydziestolatek. Każdy z nas jest w jakimś stopniu Anną i Tomem, nieustającymi w budowaniu życia, pięknego nie tylko w mediach społecznościowych.

Przez zaledwie ponad sto stron pisarz oferuje nam prozę intensywną. Kondensuje opowieść i w ten sposób przywraca moc słowu, które mocno przylega do rzeczywistości.

Ten malutki tomik niezwykle wiele w sobie mieści. […] W swojej lakoniczności [książka] jest doprowadzona do literackiej perfekcji.

Ta mała-ważna powieść wyzbyta jest dydaktyzmu i ocen. Jeśli szukać gdzieś tu oskarżonych to dwa-trzy pokolenia wstecz; w czasach, które otworzyły drogę do kolonizacji i refeudalizacji polityki, języka i wyobraźni. „Do perfekcji” to chyba najlepsza powieść napisana przez millenialsa o (pozornie) millenialsach jaką czytałem.

Latronico buduje opowieść, idąc pod prąd podręcznikowym zaleceniom dotyczącym pisania powieści. […] jego książka jednak – bardzo skondensowana i łatwa do przeczytania w jeden wieczór – być może stanie się ważnym świadectwem naszych czasów. Pozwoli nam spojrzeć na siebie samych i powiedzieć: „tak, to my. My też tak żyliśmy”.

Dawno, dawno temu za linią Maginota prozaik Perec napisał „Rzeczy”, które teraz Latronico opatrzył aktualnym przypisem. Podobnie jak powieść Francuza, jest to nieduży, ale solidny łomot.